گاهی اوقات باید سکوت کرد و نظاره کرد زندگی را ... وگرنه رسمش نیست که تو ده قدم برداشتی و زندگی یک قدم هم به سوی تو نیاید ... یکی دو روز صبر می کنم و به همراه بانو لواشک های آلوی شهمیرزاد را مزه مزه می کنیم و منتظر زندگی می شویم که به ما برسد ...
بعضی ها واگنهای ترن مترو را زبانم لال و دور از جانتان با ماشین های حمل زباله یا حمل دام اشتباه می گیرند. و انگار قرار نیست تا 2 دقیقه دیگر ترن بعدی از راه برسد. همچین هول می دهند و دیگران را پرس می کنند که فقط تصویر چشم های از حدقه در آمده از پشت شیشه های واگن نظرت را جلب می کند. خوبیش اینست که اگر خودت هم بخواهی بیافتی زمین نمی توانی ، پشت گرمی زوری هم نعمتی است ...و گاها باعث شکستی قولنج و بدر شدن خستگی کار روزانه می شود :-)
یکی نیست به این برادران زحمت کش ساختمانی و غالبا افاغنه، ضمن عرض خسته نباشید،بگوید برادر من ، اوستا ، معمار ، ... جای بیل و ماله و تمچه تو نایلکس نازک ورساچه یا شکم نفر بغل دستی نیست . گفتن از ما بود شنیدن از شما ...
حتی برای بک فضانورد که روی کره ماه گیر افتاده باشد هم امیدی برای نجات هست. زندگیمان را خودمان می سازیم و مهمتر از همه اینکه ما روی زمین زندگی می کنیم و هنوز دوستان و عزیزانمان را داریم ...