خاموشی

تو بی خبری 

 

                  که روشنای زندگی ام 

 

                                                 این روزها چطور،

 

  

                                                                       آرام آرام می میرد 

                                             

                                                                                                ....

همیشه همینطور بوده ...

وقتی با یکی حرف می زنی تا کمی سبک بشی می بینی طرف مقابل غم و دردش بیشتر از توئه و تو دیگه روت نمی شه با اون حرف بزنی . 

چرا آدما فکر می کنن تنها اونا غمگین ترین آدمای دنیان؟ 

شاید اینجوری بهتر باشه

بعضی مواقع باید دروغ بگی تا یه کاری انجام بشه , اصلا دلم می خواد دروغ بگم . حالم بهم می خوره ازاین زندگی کوفتی...

این روز ها ...

 

 

آسمان دلم ابریست 

خدایا تو بگو ... 

سهم من از تب خورشید کجاست؟ 

دیرگاهیست که اینجا هستم 

من و تنهائی و ابر  

      . . . . .

آسمانم بغضی،  

تا فراسوی  نم و قطره ی باران دارد 

و نگاهی که شکست . . . 

و نگاهی که گریست . . . 

و نگاهی که تو را،  

در همین جا گم کرد

حرف اول نداریم

دلم یه حماقت بزرگ می خواست برای ر..دن  به هر چی که اسمش خاطره هست.پس بلاگ قبلی رو حذف کردم تا دیگه یادم بره همه اون اتفاقاتی که گند زدن به زندگی آرومم

همین 

و هیچ اجباری برای لینک کردن این بلاگ جدید ندارید چون شاید حال و هوای اینجا کاملا فرق کنه پس هیچ مسئولیتی رو بر عهده نمی گیرم 

بدرود