فرقی نمی کند-
همه ی آدمها سر و ته یک کرباسند
همیشه خوب و بد بوده -
فقط نقش هاست که عوض می شوند
این بار تو مرد باش و من نامرد ...
قبلا ها خیلی عادت داشتم که بنویسم-کلی دفتر داشتم که روزانه ها و شعر ها و حرفهایم را می نوشتم و تمام نمی شد اما حالا پست های بلاگم از سه خط بیشتر نمی شوند - همه بهانه هایم برای نوشتن مردند - یا لا اقل برای من دیگر مردند و همه اشتیاقم هم با آن ... سه خط تمام شد
شبیه پرندگان شده ام
درست قبل از وقوع یک زلزله-
بی تاب و آشفته...
کاش به جای حرف زدن به پرنده ها
باز کردن قفس را یادشان می دادند...