پندار
تو در کدام سرای مه آلود آرمیده ای
که دستان تو
چون لحظه های دلهره دیدار
به سوی چشم های خیالی دراز شده اند
دیگر بس است
آری،
انتهای دل من ،
برکه ی آبی پیداست
که در آن ماهی ها،
پی یک حس قریب
عشق بازی های پیدا می کنند
آری آری،
حس این خاطره ی تلخ تو را
در همه وسعت این سفره ی دل،
به فراموشی یک حادثه مهمان کردم
فراموشی
دیگر بس است
آری،
انتهای دل من ،
برکه ی آبی پیداست
که در آن ماهی ها،
پی یک حس قریب
عشق بازی های پیدا می کنند
آری آری،
حس این خاطره ی تلخ تو را
در همه وسعت این سفره ی دل،
به فراموشی یک حادثه مهمان کردم
طعم گس تنهائی
در کوچه های مبهم این شهر
من عابر تحمیلی شبهای تو ام
و زمان هائی که،
شاید تو،
برای دیدن یک شب تاب
همه ی شب را به پرده تاریک اساطیر می نگری
آنجا....
هیچ روزن نوری نیست ...
هیچ چیزی نیست ...
تنها سایه ی گمشده ی مردیست
که طعم گس تنهائی را
به حسرت خندیدن تو،
در زبان همه ی شعر ها احساس می کند