آدمهای ساده را دوست دارم.همان ها که بدی هیچ کس را باور ندارند. همان ها که برای همه لبخند دارند. همان ها که همیشه هستند، برای همه هستند. آدمهای ساده راباید مثل یک تابلوی نقاشی ساعتها تماشا کرد؛عمرشان کوتاه است. بس که هر کسی از راه می رسد یا ازشان سوءاستفاده می کند یا زمینشان میزند یا درس ساده نبودن بهشان می دهد.آدم های ساده را دوست دارم. بوی ناب “آدم” می دهند.
من هم آدمهای ساده رو دوست دارم چون بهم دروغ نمی گن ...
مثل خودم!
چه می دونم ...